Beton komórkowy – lekki i porowaty materiał ścienny
Beton komórkowy to nowoczesny materiał budowlany wykorzystywany przede wszystkim do produkcji bloczków, kształtek i elementów ściennych. Charakteryzuje się porowatą strukturą, która nadaje mu lekkość oraz bardzo dobre właściwości termoizolacyjne.
Skład i sposób produkcji
Podstawowe składniki betonu komórkowego to:
-
wapno,
-
piasek kwarcowy (jako główny składnik kruszywa),
-
cement i gips (w niewielkich ilościach),
-
woda.
Do napowietrzania mieszanki stosuje się proszek aluminiowy, który w reakcji z tlenkiem wapniowym powoduje wydzielanie się wodoru. Uchodzący gaz tworzy w masie miliony drobnych porów, które w końcowej fazie zastępowane są powietrzem – stanowiącym nawet do 80% objętości gotowego materiału. Po stwardnieniu elementy poddawane są autoklawizacji (utwardzaniu w nasyconej parze wodnej pod ciśnieniem).
Zalety betonu komórkowego
-
Niska gęstość objętościowa – lekki materiał, łatwy w transporcie i obróbce.
-
Dobra izolacyjność cieplna – umożliwia budowę jednowarstwowych ścian bez konieczności dodatkowego ocieplania.
-
Wysoka dokładność wymiarowa – ułatwia montaż i minimalizuje zużycie zaprawy.
-
Dobra wytrzymałość w stosunku do masy własnej – materiał trwały mimo swojej lekkości.
-
Niepalność – beton komórkowy jest materiałem ognioodpornym.
-
Łatwa obróbka – można go ciąć, szlifować i wiercić zwykłymi narzędziami.
Wady betonu komórkowego
-
Kruchość – elementy mogą łatwo ulec uszkodzeniu przy uderzeniach mechanicznych.
-
Wrażliwość na wilgoć – wymaga zabezpieczenia podczas transportu, składowania i po wbudowaniu (wilgoć pogarsza jego parametry termiczne i mrozoodporność).
-
Ograniczona izolacyjność akustyczna – nie zapewnia wystarczającej ochrony przed hałasem w przegrodach między mieszkaniami.
Zastosowanie
Beton komórkowy wykorzystywany jest do budowy:
-
-
ścian nośnych i działowych,
-
domów jednorodzinnych,
-
budynków wielorodzinnych i użyteczności publicznej,
-
wypełnień konstrukcji szkieletowych i prefabrykowanych.
-
